У. Дубоўка
У. Дубоўка
НА АЎТОБУСНЫМ ВАКЗАЛЕ Ў КОБРЫНЕ
Трымае маці ладны клунак,
а сын — тры кніжачкі ў руцэ.
— Купілі сыну падарунак?
— Ды не, злавіў ён у рацэ!
— Як так? Жартуеце вы, пэўна?!
— Якія жарты! На кручок
злавіў ён шчупачкоў нядрэнных,
папаўся добры ментузок.
Тады ж мяне і папрасіў ён:
«Прадай іх, мама, купім кніг!»
А збоку сын стаяў шчаслівы,
перагартаў старонкі ў іх...
— Ды колькі. ж год табе, сыночак?
— Дзевяты сёлета пайшоў...—
Дапытліва прабеглі вочкі
каля мяне, маіх сяброў...
А тут аўтобус.
— Час вам добры! —
мы адвіталіся ў адказ.
Прыгожы незвычайна Кобрын
пакінулі на доўгі час...
Яго красою сэрца поўна,
яна усюды тут, наўкол.
Сюды і хлопчык той цудоўны
з сваімі кніжкамі ўвайшоў.
3 малецця ён сваёй рукою
кладзе сцяжынку да святла.
На свеце самае святое усё,
што праца набыла.